پست ایندفعه مختص کسانی هست که جرئت خطر کردن دارند و یه جفت پای قوی برای کوهنوردی و پیاده روی طولانی .

البته این رو منی میگم که چندماه بود بیشتر از چند متر که خب اونم فاصله ی اتاقم تا حیاط بود طی نکرده بودم .

قرار بود ساعت ۴:۳۰ صبح از اصفهان حرکت کنیم به سمت روستای خفر.

خب اول کار ماشین خراب شد و نزدیک هفت صبح حرکت کردیم. البته توصیه م اینه که هرچقدرمیشه زودتر حرکت کنید که زیاد به گرمای ظهر برنخورید .

مخصوصا اگر مثل من مردادماه قصد چنین ماجراجویی ای رو دارید .

از اصفهان رفتیم سمت شهرضا واون موقع از صبح مغازه ی چندانی باز نیست ترجیح دادیم بدون توقف بریم سمیرم و اونجا خریدی برای ناهار که خب برای ما تقریبا شد شام! انجام بدیم

هرچی بیشتر نزدیک سمیرم میشدیم دشت و کوه و باغ های سیب، طنازانه دلبری می کرد و حالمون رو خوب می کرد

فکر می کنم حدود یکساعت و نیم راه بود از شهرضا به سمیرم . البته خب دقیق نمیتونم بگم چون معمولا محو مسیر و ماجراهاش میشم و زمان از دستم در میره .

سمیرم توقف کردیم و من بجای اینکه تغذیه ی شیرین و مقوی برای راه بگیرم طبق معمول دنبال کشک و قارا رفتم و با چهره ای خندان برگشتم.

سمیرم روستای قشنگیه ، پر از گلیم و جاجیم و نمد های رنگ و وارنگی که زنان روستایی با دستای هنرمندشون خلق کردن

با دیدنش روحم میره پیش عشایر و گله های بز و گوسفند و تمام مراحل بافتش از جلوی چشمم رد میشه .

ما فکر کردیم بهتره زودتر راه بیفتیم و برای صبحانه توقف نکنیم بخاطر همین برای ناهار با جوجه کباب موافقت کردیم

ساده تر هم میشه برگزارش کرد ولی خوشی سفر به همیناست دیگه مخصوصا واسه شکموها !

جوجه ی آماده و ذغال وسیخ و مایع آتش زن از سمیرم خریدیم و راه افتادیم سمت حنا .

زیبایی مسیر دو چندان شده بود .عشقبازی کوه و آسمون و

دشت و رودخانه و رنگ هایی که انگار نقاشی شده بودند

حیواناتی که بنظر من خوشبخت بودند در این طبیعت و من به همشون سلام می کردم .

میدونم که میفهمن زبون ما رو . خیلی بهتر از همنوعانمون .

توی راه شاخه های سنگین سیب آویزان بود و من بی طاقت . بالاخره توقف کردیم و از باغبانش اجازه گرفتیم که دو سه تا سیب بچینیم

که خب باغبان صدامون رو نشنید ولی ما سیب رو چیدیم .خیلی خوش طعم بود فارغ از دزدی بودنش .

حرکت کردیم و رسیدیم به حنا و چند راهی که نمیدانستیم هرکدوم به کجا ختم می شود

پیرمردان مهربان روستایی که معمولا تکه به تکه گرد هم جمع شده بودند و گپ می زدند به دادمون رسیدند و مسیر خفر رو نشونمون دادند .

هر جای این مسیر میتونستیم توقف کنیم و غرق در اون حال و هوای خوش بشیم و لذت ببریم

ولی شوق رسیدن به طبیعتی بکرتر، مانع از ایستادن ما می شد

بی وقفه می رفتیم .

و من فلو شدن رو در جاده تجربه می کردم و متوجه زمان و مکان نمیشدم فقط غرق در لذت و هیجان و زیبایی بودم

میانه ی راه برای دقایقی گم شدیم ولی زنان روستایی عجب مردمان خونگرمی اند با خوشرویی مسیر رو نشونمون دادند و ما رو دعوت می کردند به خونشون . تشکر کردیم و خداحافظی کردیم .

افتادیم در جاده ی اصلی و همینطور مسیر رو ازمیان کوه و دره بالا می رفتیم بالاخره به روستای زیبای خفر رسیدیم . از ماشین های غریبه ورودی می گرفتند . باید همانجا محل اقامت شب رو مشخص می کردیم و ماشین رو می گذاشتیم و راه می افتادیم سمت آبشار .

چند راه داشتی . یا میتونستی جاهایی که برای اقامت اجاره می دن رو انتخاب کنی که خب در این صورت

از نعمت برق و دستشویی برخوردار بودی و سقفی هم بالای سرت بود .

یا در جاهایی که تمام خانواده های مسافرکنار هم بودند در آلاچیق ها یا پلاژها مستقر بشی که خب باید قید سکوت و آرامش رو بزنی

یا مثل ماراه سوم رو انتخاب کنی و باغ اجاره کنی که سکو هم برای زدن چادر داشته باشه و در کنار رودخانه باشی و از نعمت صدای آب و آسمون پرستاره ی شب و یه عالمه درخت دور و برت برخوردار باشی ولی قید برق و دستشویی رو بزنی !

مبلغ اجاره ش برای یک شب پنجاه هزار تومن بود که جای تخفیف هم داشت حتی ؛چون فکر میکنم باغ یکی دیگه رو یکی دیگه اجاره داد بهمون !

باغ رو دیدیم و پسندیدیم و من دیوونه ی اون رودخونه شدم که آب سردش با چه فشاری جریان داشت و وقتی کنارش بودی خنکیش رو روی پوست صورتت حس می کردی البته اون موقع هنوز نمی دونستم شب قراره چه بلایی سرمون بیاد .

ماشین رو کنار باغ پارک کردیم چون دیگه مسیر خاکی و سنگلاخ وباریک بود ازونجا به بعد وفقط آدمیزاد و چهارپا میتونست ازش عبور کنه .

ضدآفتاب رو تجدید کردیم و کلاه به سر و عینک به چشم و وسایل غذا رو با آب معدنی و دستمال کاغذی و دستمال مرطوب توی کوله گذاشتیم و راه افتادیم .

حدود سه ساعت پیاده راه داشتیم البته با چند توقف دو سه دقیقه ای و کوتاه برای نفس تازه کردن .البته من نیم ساعت تا یکساعت رو به این زمان اضافه میکنم اونم بخاطر آب بازی توی رودخونه بعد از دوساعت راه رفتن .

توی راه با یه سگ دوست شدیم خیلی مهربون بود نازش کردم و اسمش رو گذاشتم روکی .

روکی چه توی رفت چه برگشت نیم ساعتی همراهیمون کرد و وقتی جلوتر می رفت می ایستاد و به ما نگاه می کرد تا بهش برسیم ما هم در جوابش وقتی جلو می افتادیم همینکارو می کردیم و بهش میگفتیم اگه بازم دووم بیاره و ادامه بده بهش جوجه کباب میدیم . ولی فکر میکنم توی دلش میگفت اینا دیوونن من خسته شدم چون بعدش غیبش می زد .  البته ناگفته نماند من این جمله روچندبار به خودم گفتم وقتی جونم تموم میشد .

هیچ آدمیزادی توی این راه نمیدیدی فقط تو بودی و طبیعتی بکر که ذره ذره ش عشق بود و زیبایی .

و تو غرق صدای آب و پرنده ها و حتی گاهی صدای عمیق و طولانی سکوت میشدی .نزدیکای آبشار بود که به یک گله ی بزرگ گوسفند و چوپانش رسیدیم و خوشبینانه پرسیدیم چقدر راه مونده تا آبشار ؟ که گفت بیست دقیقه ولی خشکه و قطره ای آب نداره. درسته که خیلی خسته بودیم ولی تصمیم گرفتیم بریم و خودمون ببینیم .شاید ذره ای بیشتر مشقت کشیدن به خیالات و حسرت بعدش می ارزید . و ما تا تهش رفتیم درسته که آب نداشت ولی عظمتش دیدنی بود حتی من با آب هم تصورش کردم و بیشتر دوستش داشتم . ما در این مسیر انقدر زیبایی رو دیدیم و تجربه کردیم که عملا در این مقصد پوچ مثل تمام مقاصد دیگه ، چیزی رو از دست نداده بودیم چون از مسیر لذت برده بودیم .

نیم ساعتی هم اونجا نشستیم در محاصره ی کوه ها .و با خود خلوتی تمام نشدنی داشتیم که روحمون رو اغنا کرد و گویا قوای از دست رفته مون برگشت تا بلند بشیم و عزم بازگشت کنیم . یه جایی توی مسیر، پر از درخت بود و شبیه جنگل . تصمیم گرفتیم بریم اونجا بساط غذا رو راه بندازیم ولی باید خیلی زود برمیگشتیم وگرنه به تاریکی میخوردیم که خب دیگه نمیتونستیم حرکت کنیم و خطرناک بود در اون کوه ها و دره ها . چون در بهترین حالت خوراک گرگ ها میشدیم .

تا به اون جنگل برسیم تقریبا می دویدیم و من فکر می کنم شوق رسیدن به غذا بود که از ما چنین موجودات سخت جانی ساخته بود با اون همه خستگی و هیچی غذا نخوردن از شب قبلش .

غذا رو هم کنار رودخونه خوردیم که قسمت مهیجی از این ماجرا بود مخصوصا نحوه ی خلاقانه و مسخره ی سیخ گرفتن من و با کلاه باد زدن !

منقل نیازی نبود روی زمین ذغال ها رو ریختیم روی هم و دو طرفش سنگ های هم ارتفاع گذاشتیم برای میزان کردن سیخ ها ، آتش زدیم و بعد از مدتی ذغال ها رو پخش کردیم و بقیه ی داستان رو دیگه همه میدونن . نحوه ی آتش درست کردن رو از این جهت نوشتم که تا حالا انجام نداده بودم البته ایندفعه ام انجام ندادم ولی خیلی شاهدش بودم .

بعد از غذا حرکت کردیم سمت باغ . ولی باغ شبیه سراب بود ، هر پیچی رد می کردیم به امید پیدا کردن نشونه ای از امید بود ولی فقط توهمات زیبای ما بود .بین راه رسیدیم به روکی و الوعده وفا . البته چون همراهیمون نکرد بیشتر استخوان نصیبش شد تا جوجه کباب . من بی تقصیرم واقعا فکر نمی کردم دوباره ببینیمش .با وجود کم سخاوتی ما، خیلی خوشحال شد و باز هم نیم ساعتی همراهیمون کرد .

کشان کشان خودمون رو رسوندیم به ماشین و با همان قیافه های زار برگشتیم روستا و صبحانه و کلی نوشیدنی خریدیم و برگشتیم به باغ .

چادر رو برپا کردیم و نوشیدنی ها رو گذاشتیم توی رودخونه خنک بشن و دورش کلی سنگ چیدیم .

شب بود و تاریکی مطلق و سمفونی جیرجیرک ها و صدای پرشور آب و آسمون پرستاره و گروه سرود گرگ ها و شغال ها ..

کیسه خواب داشتیم ولی اصلا کافی نبود . با اینکه مردادماه بود ولی من دست کم سه تا پتو روی اون کیسه ی خواب نیاز داشتم .

فکر می کنم اگر لرزیدن ها و درد بدن که سرما تشدیدش می کرد و بی خوابی رو فاکتور بگیریم تجربه ی واقعا بی نظیری بود .

البته در نظر داشته باشید آب رودخونه همونجور که غروب می بینید باقی نمیمونه و میاد بالا و پرفشار میشه .

صبح همه ی نوشیدنی هامون رو آب برده بود به جز باکس سنگین آب معدنی .

حاضرم باز هم تجربه ش کنم . دفعه ی دیگه توی بهار که آبشار آب داشته باشه و طبیعت متفاوتی رو ببینم با یک عالمه لباس گرم و پتو !

 

 

 

پی نوشت _ خلاصه برنامه :

زمان اقامت : ۱ شب _ (ترجیحا در بهار ) از حدود ۵ و ۶ صبح حرکت باشه و شب، اقامت و فردا صبح بازگشت .

مسیر : اصفهان _ شهرضا _ سمیرم _ حنّـا _ روستای خفر

کوله پشتی : لباس گرم و پتو _ دستمال کاغذی _چادر _ کیسه خواب _ آذوقه هم سلیقه ی فردیه  (ولی بهتره سبک باشه و مقوی )

از نگاه دوربین :