شاید امروز،‌ پایانش باشد…

به آرشیو موسیقی چندسال گذشته سرک کشیده‌ام. بی‌آن‌که خاطره‌ای برایم تداعی شود دچار ملغمه‌ای از احساسات متضاد و شاید متناقض شده‌ام. شبیه کسی که لبخندی به چهره دارد ولی چشمانش ‌آرام و بی‌صدا می‌بارند.

در من نیز دلبستگی‌ای در عین رهایی، غمی در عین شادی و تقلا به ماندن در عین میلی سرکش به رفتن در جریان است.

دلتنگ کسانی شده‌ام که اکنون کنارمند. برای روزهای نیامده نگران و در عین حال مشتاقم.

روزهای آرامی را می‌گذرانم و درعین حال، درونم، جوش و خروشی بی‌وقفه را ادامه می‌دهد.

گمان نمی‌کردم در این سن و سال، حسی شبیه به حس کازانتزاکیس را داشته باشم آن‌جا که گفت:

اکنون عقابی پیرم و بر صخره‌ای بکر و بی‌امید نشسته‌ام و جهان را از فراز آن می‌نگرم…

تمام زندگی‌ام را در این لحظه احساس می‌کنم. از کودکی تا امروز.

مرور نمی‌کنم. خاطره‌بازی نمی‌کنم. شبیه فیلمی بی‌صدا و روی دور تند، تصاویر و لحظات را احساس می‌کنم.

گویی دستی به سویشان دراز می‌کنم تا آنی از آن را لمس کنم. در مشتم می‌گیرمش و وقتی دستم را باز می‌کنم هیچ را می‌بینم. ولی چیزی در وجودم می‌داند که لمسش کرده‌ام. همان نیستی را… همان روزهایی که دیگر نیست را.. خودم را.

وقتی در آن کافه نشسته بودیم استادم بی‌مقدمه و ناگهانی گفت: شهلا چقدر بزرگ شدی…

و این جمله بعد از او و رفتنش نیز، ساعت‌ها در هوا معلق ماند.

و هنوز هم- هنگامی که به سقف اتاقم خیره‌ام و یا گوشه‌ای از این جهان به انتظار طلوع نشسته‌ام- واژه به واژه‌اش در گوشم زنگ می‌زند…

می‌دانستم خیلی چیزها عوض شده. اما نمی‌دانستم آیا می‌توان نام بزرگ شدن بر آن نهاد یا نه؟

همچنان که نمی‌دانستم چقدر واژه بزرگ شدن، می‌تواند تعریف دقیقی از این منِ جدید باشد.

حتی این را هم نمی‌دانستم که آیا این من، امتدادی از منِ گذشته است یا نه، دیگر هیچ نسبتی با او ندارد.

فارغ از تمام ندانستگی‌ها و نمی‌دانم‌هایم ولی احساس سبکی دارم.

گویی هم‌گام با جهان در این چرخش دوار و مکرر در سفرم. دیگر نه عقب می‌مانم و نه میلی به سرعت گرفتن دارم. هم‌آهنگِ این زندگی گام برمی‌دارم.

در آسمان‌ها سیر می‌کنم و پا بر زمین دارم. شبیه اندوهی دیرینه‌‌ام که صدای قهقهه‌اش، همگان را به حیرت و سکوت وامی‌دارد.

آواز شجریان در گوش جانم می‌پیچد:

سلامت را نمی‌خواهند پاسخ گفت

سرها در گریبان است؛

کسی سربر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را

نگه جز پیش پا را دید نتواند

که ره تاریک و لغزان است… 

(+)

و هنوز هم شیفته‌ی تنهایی‌ام، بیش از هر زمانی. (بخوانید: در ستایش تنهایی)

چرا که من در تنهایی‌ام عاشق و پاکباخته‌ام. واقعی‌ام. وجود دارم. اصالت دارم. و آن‌چنان زندگی می‌کنم که ستایشش می‌کنم.

چنانچه گاه، شکوه این عشقِ به زیستن و هم‌زمان تمنای پرواز، چنان به‌هم گره می‌خورد که این پیوند عظیم، تنم را از اشک می‌لرزاند؛ و من خود را بی‌هیچ حساب‌کتابی به دست این جنون وحشی و دیرآشنا می‌سپارم.

 حال آن‌که در برخوردم با آدم‌ها، اهل سکوت و مدارا و طیفی از آن رفتارهای عقلانی‌ترم!(که خود اغلب، مهمل و بیهوده و باری اضافی بر دوش دل می‌پندارمش.)

گاه خود را نشسته بر پله‌های آن خانه‌ی قدیمی کودکی می‌بینم، منتظر بادی که بوزد و قاصدک‌هایم را با خود به هوا ببرد و آنقدر دنبالشان بدوم تا دور و دورتر شوند و گمان کنم آرزوهایم را با خود به جاهای بهتری برده تا برآورده‌شان کند.

و گاه میان جمعی که از هیاهوی بی‌پایان این جهان می‌گویند و می‌گویند و می‌گویند و داستان می‌سازند و زیستشان را به معامله‌ای پوچ و ابزورد با زمان بدل کرده‌اند، احساس صغارت می‌کنم.

همچنان گاهی اوقات به این فکر می‌کنم بد نبود من هم جزئی از داستان آدم‌ها و این دنیا می‌شدم و این‌چنین چون برگی جدامانده از درخت این زندگی نبودم.

ولی در عوض، آن‌چنان که بر زمین افتاده‌ام اندوهِ آفرینش را چون بارش برف بر چهره‌ام حس می‌کنم و در دل، نیک می‌دانم این گذر و گذار را با هیچْ های و هویی معاوضه نخواهم کرد.

اگرچه این جداافتادگی بیش از آن‌که برایم توهم خاص‌بودگی باشد از جنس غربت است. شبیه مسافری غریب در زمین، که گاه راهش را گم می‌کند و گاه خودش را به مسیر می‌سپارد.

مسیری که همواره به خود می‌گویم، شاید امروز پایانش باشد.

 شعر آتای را بر خود تکرار می‌کنم؛

پیش از رسیدن به ایستگاه آخر،

خبر ندادند سفرت در حال به پایان رسیدن است؛

ناگهان گفتند: تا همین‌جا بود؛

در حالی‌که اگر می‌دانستی

چطور با دقت به ایستگاه‌ها نگاه می‌کردی

هیچ‌یک از درخت‌هایی که از پنجره دیده می‌شدند

هیچ‌ تکه‌ای از آسمان را

از دست نمی‌دادی

سایه‌ات را در تمام آب‌ها تماشا می‌کردی.