به بهانهٔ ۸مارس_روز جهانی زن

زیباترین زن زندگیم را امروز دیدم…

با او قرارى در خیابانى داشتم و وقتى که نشست، وقتى که انحناهاى طبیعى تنش نیمکت سنگى را مثل رودى آرام لمس کردند، با چشمهاى کنجکاوش نگاهم کرد.

بى مضایقه “زن” بود. پیکرى رنسانسى و فربه داشت و این ناهمخوانیش با جریان روز، جذابش می‌کرد.

کتاب خوانده و دانا، قشنگ حرف می‌زد و صلحى با جهان داشت. او هیچ شبیه عکس‌هاى روى مجله‌های مد نبود. چیزى بود که دوست داشت باشد.

دوست داشت در قهوه‌اش شکر زیاد بریزد و سالادش را با نمک بخورد. زیر چانه‌اش چروک هایى ریز داشت و در تمام آن مدت، شکم بعد از زایمان بزرگ شده‌اش را مخفى نکرد.

خوب دیده بود و خوب خوانده بود و تبلیغات گسترده “چگونه لاغر شویم” و “چگونه چروک زیر چشم‌ها را مخفى کنیم”، گولش نزده بودند.

او در انتهایى‌ترین روزهاى سى سالگى، پذیرفته بود که هزاربار شکست خورده و نمرده: خودم کردم، خودم! مجموعه زیبایی‌هاى طبیعى انسان.

بعد، راه رفتیم. شاد بود و از خندیدن نمی‌ترسید. بلند می‌خندید و صداى زنانه محکمش می‌پیچید همه جا. “گرتا گاربو” نبود، “مارلنه دیتریش” نبود، “جین فوندا” نبود، “الیزابت تیلور” و “جین سیبرگ” نبود؛

خودش بود. خودش را پیدا کرده بود و همچنان که قدم میزد، سنگ‌هایى را برمی‌داشت که مجسمه بسازد. او، همان زن کمیابی‌ست که از یاد رفته. او همان زنی‌ست که قرن‌هاست کم پیدا شده و جایش را روبوت‌هاى کم هوش گرفته‌اند. او از جایى در همان رنسانس، دیگر تکثیر نشده.

این است که دور از اجتماع ظاهربینى‌هاى مفرط، در جنگل‌هاى خلوت قدم می‌زند و می‌داند که کیست و چه می‌خواهد.

اوست که وزن می‌دهد به جهان.

زیبایی شبیه آن چیز مبالغه آمیزی که ما تصور می‌کنیم نیست…

خاطرات سوگواری | رولان بارت