چه به سر ما آمده
که کم‌کم
در میدان‌ها و کوچه‌های خلوت
گم می‌شویم
یا جان می‌سپاریم
ما سزاوار
درخت‌های پُر شکوفه‌ی سیب بودیم
نه آن‌که در میدان‌ها
و کوچه‌های خلوت
گم شویم
یا جان بسپاریم
ما سزاوار خوشه‌های انگور
در رستاخیز عمر بودیم
نه خوشه‌های خشک
و بی‌انگور
چه بسا ما را هر روز
به بهشت دعوت می‌کردند
که مهمان ابدی بهشت باشیم
اما
اکنون در اتاقی کوچک و نمور
بدون پنجره زندگی می‌کنیم
هر صبح از رادیو
خبر جنگ، آتش‌سوزی، زلزله
و ناکامی کودکان را می‌شنویم
بیایید ما را
از این اتاق کوچک و نمورِ بی‌پنجره
نجات دهید
و به گردن ما
حلقه گل‌های نرگس بیاویزید
ای بسا که ما دوباره
به خلق شعر
کاشت گندم
و پختن نان
برگردیم
ما این‌ها را از حسرت و آرزوی
دیدار شب‌های نمناک
و رودخانه‌های پر آب
نمی‌گوییم
این‌ها کلام مقدس و معطر ماست
سخنانی که با گل سرخ و اندوه
آراسته شده است
پس ما را دریابید
که فرصت برای شما و ما
اندک است
شاید زلزله
سیل
طوفان
همه‌ی ما را به قعر جهان ببرد
جهانی پر از حریق و حرمان
و سقوط هواپیما
عجله کنید
عجله کنید…
.
.
.
احمدرضا احمدی
۳ نظر
کاوه ای پیدا نخواهد شد امید
کاشکی اسکندری پیدا شود
شاید ما در جهانی دیگر مرده ایم و اینجا جهنم است!
…عجله کنیم برای دوست داشتن هم دیگر