اریک فروم – روانشناس اجتماعی، روان‌کاو و جامعه‌شناس- در سال ۱۹۰۰ در فرانکفورت آلمان به دنیا آمد. پدرش تاجری بود با نوسانات خلقی و مادرش مرتباً افسرده می‌شد، به همین جهت، زندگی کودکی او در شادی نگذشت. او که از خانواده‌ای بسیار مذهبی بود بعدها خود را عارفی بی‌خدا خواند.
فروم که از کودکی مشاهده‌گر خوبی بود دو واقعه که در اطرافش اتفاق افتاد را به سوال‌هایی عمیق تبدیل کرد و همین موضوع، منشأ تحول و انتخاب مهمی در زندگی‌اش شد.
اولین اتفاق در ۱۲ سالگی اریک فروم رخ داد که خودکشی یکی از اقوام زیبای او بعد از مرگ پدر پیر و بی‌روحش بود و دومین جریان در جنگ جهانی اول در سن ۱۴ سالگی او بود که می‌دید مردم آلمان چطور خود را برتر از دیگر ملیت‌ها می‌دانند. (در واقع اثر ملیت‌گرایی بر جنگ و شروع آن.)
فروم به دنبال علت بی‌عقلی همگانی و جمعی بود.
او در آثارش کوشید تا ارتباط متقابل روانشناسی و جامعه را شرح دهد و معتقد بود که با به‌کار بستن اصول روانکاوی، به عنوان علاج مشکلات و بیماری‌های فرهنگی بشر، راهی به سوی تحقّق یک«جامعهٔ معقول» و متعادل از لحاظ روانی‌خواهد یافت.
اریک فروم، تحصیلات خود را در دانشگاه‌های هیدلبرگ ، مونیخ و انستیتو روانکاوی برلین ادامه داد.
بعد از ظهور نازیسم در آلمان به ژنو رفت و سرانجام در سال ۱۹۳۴ به آمریکا مهاجرت کرد و در دانشگاه کلمبیای نیویورک مشغول به فعالیت شد، سپس به مکزیک رفت و در دانشگاه ملی مکزیک، کرسی روانکاوی را تأسیس کرد.
اریک فروم در اواخر عمرش به سوییس بازگشت و در ۱۹۸۰ درگذشت.
در مورد طرز تفکر اریک فروم می‌توان به این موضوع اشاره کرد که فروم، ترکیبی منحصر به فرد و چالش‌برانگیز از تئوری فروید و مارکس را ارائه داد. ایده‌ی آزادی.
او در تئوری خود، به مردم اجازه می‌دهد از تعصب‌هایی که فروید و مارکس داشتند، فراتر روند. درواقع، اریک فروم، آزادی را ویژگی مرکزی و اصلی طبیعت بشر می‌داند.
اریک فروم همچنین معتقد بود که زندگی یک تناقض است، زیرا انسان‌ها هم‌زمان هم بخشی از طبیعت هستند و هم جدا از آن هستند. به گفته او:
وظیفه اصلی انسان در زندگی این است که خود را به دنیا بیاورد تا بتواند به آن‌چه که به طور بالقوه است، تبدیل شود. مهم‌ترین محصول تلاش‌های او شخصیت اوست.
برخی از کتاب های اریک فروم
گریز از آزادی، ۱۹۴۱
انسان برای خویشتن، ۱۹۴۷
روانکاوی و مذهب، ۱۹۵۰
جامعه‌ی سالم، ۱۹۵۵
هنر عشق ورزیدن ، ۱۹۵۶
دل آدمی و گرایشش به خیر و شر، ۱۹۶۴
طبیعت بشر، ۱۹۶۸
آناتومی تخریب انسان ،۱۹۷۹
هنرِ بودن، ۱۹۹۳
درباره انسان بودن ، ۱۹۹۷