شبکه های اجتماعی و فاشیسم مدرن

سه ماه پیش بود، ۲۱ تیرماه ۹۸. قرار بود برای چند هزار نفر مخاطب حاضر در سالن و کسانی که به طور زنده رویداد تداکس تهران را دنبال می‌کردند، حرف بزنم. حرف‌هایی که سال‌ها درگیرش بودم و بطور خاص چندین ماه برایش بی‌خوابی کشیدم و بارها تمام کاغذهایم را پاره کردم و در استیصال کامل گوشه‌ای نشستم و ساعت‌ها بعد دوباره از نو شروع کردم.

خیلی وقت‌ها حتی از شدت فشار فکری بالا در خلوت گریه می‌کردم.آنقدر نوشتم و حذف کردم که یک هفته مانده به رویداد، شد آن چه باید می شد! البته بقیه انتظار داشتند تا پای پله‌های برج میلاد، من در حال تحلیل و ادیت باشم.

دو سه روز مانده بود به این‌که به آن متن نهایی برسم، خیلی سرخوشانه از پله‌های خانه پایین می‌آمدم که البته پایین نیامدم و پرواز کردم و مهره‌های گردنم آسیب دید. حالا تصور اینکه با این گردن بسته و پردرد حرف بزنم به نگرانی‌هایم اضافه کرده بود. حتی به قدر میلی‌متری نمی‌توانستم گردنم را به چپ یا راست تکان دهم و چون هنوز کلی کار برای انجام دادن داشتم، هیچ داروی مسکنی تزریق نکردم که هشیار بمانم.

چند روز بعد به تهران رفتم. و حالا سه روز مانده به بیست و یکم تیر و من این سه روز را قصد داشتم روی متن تمرین کنم. سرماخوردم! توی تابستان جوری سرما خوردم که راهی بیمارستان شدم.

سرفه‌هایم قطع نمی‌شد و صدایم مدام داشت بدتر می‌شد. دیگر نه به ترس از جمعیت فکر می‌کردم نه به متنی که حتی یک جمله‌اش را حفظ نبودم و چیزی از زمان بندی‌اش نمی‌دانستم. فقط می‌گفتم آیا صدایم در می‌آید یا نه؟ حتی گردنم را فراموش کرده بودم. آنجا بود که فهمیدم گردن شکسته و هیچ نوع آسیب جسمی و روحی مهم نیست جز صدا!

به دکتر گفتم من پس‌فردا باید سخنرانی کنم چیزی به من بده که صدایم در بیاید. گفت: «حرف نزن- این را تزریق کن و این شربت را هم بخور.» کمی امیدوار شدم. تزریق را انجام دادم و شربت را همان جا توی ماشین از شیشه‌اش سرکشیدم و بله …. آلرژی دادم! همان صدای خفهٔ خروسی هم خاموش شد.

جز یک نفر، که او هم از برگزارکنندگان نبود و اساساً ارتباطی به رویداد نداشت، کسی نمی‌دانست در چه وضعیتی هستم. یک روز مانده بود و من کامل صدایم بسته شده بود. تمام ترفندهای دنیا را زدم و نشد. شش صبح بود و داشتم لباس می‌پوشیدم که حرکت کنم فقط به نرگس که آن لحظات حتی، ایران نبود گفتم که: «ببین ممکن است من نتوانم حرف بزنم. تمام تلاشم را می‌کنم ولی به بچه ها اطلاع بده.»

در مسیر که بودم فقط می‌گفتم تمام این ماه‌ها خودت با این متن سر و کله زده‌ای، پس تسلط داری به آنچه می‌گویی و الزاماً ترتیب جملات مهم نیست.

برگزاری چنین رویدادی که حاصل ماه‌ها برنامه‌ریزی دقیق و تلاش بی‌وقفه یک تیم دلسوز و حرفه‌ای بود و از طرفی تمام مخاطبانی که ارزشمندترین دارایی‌شان (وقت و توجه)شان را به تو هدیه می‌دادند چیزی نبود که به تو امکان دهد تسلیم شوی و یا انصراف دهی.

خلاصه رسیدم و رفتم برای آماده شدن، چون وقت چندانی نبود و من دومین سخنران بودم. در این میان، مسیج دو نفر به من قوت قلب داد، یکی عکسش را برایم در راه رسیدن به برج میلاد فرستاد و دیگری که دوسال بود دلتنگ دیدارش بودم گفت آنجاست و برایم آرزوی موفقیت کرد.دیدم اشتباه نمی کردم که تا اینجا با این وضعیت آمدم. اولین باری بود که جلوی این جمعیت قرار می‌گرفتم و به تنها چیزی که نمی توانستم فکر کنم جمعیت بود!

میکروفن را وصل کردم و به من گفتند نگران صدایم نباشم و آن ها صدای مرا بالا می‌برند. فقط شک داشتم تکنولوژی آنقدر پیشرفت کرده باشد که بتواند برای صدایی در حد پانتومیم هم کاری بکند.

به من اشاره کردند که روی صحنه بروم. چند قدمی فاصله داشتم تا به دایره قرمزی که باید رویش می‌ایستادم و اولین بار بود می‌دیدمش برسم. در همین چند ثانیه تا رسیدن به آن، با خودم فکر کردم بهتر است صادقانه بگویم مشکل چیست..

صدای تشویق ها خاموش شد و همه آماده بودند تا ببینند قرار است از فاشیسم مدرن چه چیزی برایشان بگویم.

گفتم: «معمولا سال‌ها می گذره تا من یکبار سرما بخورم، که ایندفعه مصادف شد با امروز… بابت گرفتگی صدام عذرخواهی می کنم».

در کمال ناباوری، صدای تشویق جمعیت مجدد به گوشم رسید. گویا، صداقت، کار خودش را کرده بود و فشاری که در آن لحظه روی من بود را همه درک کرده بودند.

احساس کردم هزاران نفر همدل دارم که دیگر مقابل من به من چشم ندوختند بلکه کنارم منتظرند چشم اندازی را که می خواهم، برایشان به تصویر بکشم. دیگر نگران صدایم نبودم؛ معجزه‌ای که می‌خواستم اتفاق افتاده بود و حالا تمام هجده دقیقه‌ام را بدون نگرانی صحبت کردم.

اینجا به یادگار ثبتش می‌کنم برای خودم، دوستانم و تمام کسانی که از این پس، چنین دغدغه‌ای خواهند داشت.

چگونه توسط شبکه‌های اجتماعی، به قدرتمند شدن فاشیسم مدرن کمک می‌کنیم؟