تکرار بی امانِ رفتن و هرگز نرسیدن

سالها طول کشید تا فهمیدم
“زندگی”، که گمان میکردم یک بازی و
شبیه یک خواب طولانی ست،
بیشتر شبیه قصه است!
و ما راوی دنیایی از ماجراییم که فقط “ترین ها”یش را بخاطر داریم.
تلخ ترین ها،
لذت بخش ترین ها،
و گاهی بجای نوشتنِ آنچه بوقوع پیوسته،
دوست داریم آنچه را که میخواستیم اتفاق افتاده باشد روایت کنیم
غافل از اینکه بدانیم
انکار، بدترین راه فراموشی ست. 
و بدون گذشتن از گذشته،
نمیتوان لحظه را زندگی کرد و به آینده رسید.
“گذشته ، حال و آینده ”
همان قراردادِ لعنتی که زمان را تکه تکه کرد و
ما بدون این تحمیل ها و قرارو مدارهای خودساخته،
گویا چیزی کم داریم
برای بیان آنچه مقصود ماست. .
.
سالها طول کشید تا فهمیدم
از هر نقطه ای که حرکت کنی
تنها به مقصدی خواهی رسید که
قلبت تو را هدایت میکند.
و منطق و عقل و عُرف در آن جایی ندارد.

هر چقدر هم به تعبیر عشق از
زبانِ همرنگ های جماعتِ ترسو
که حالا بیش از پیش شبیه هم اند
مشکوک باشی،
در آنچه دلت گواهی میدهد تردید نخواهی کرد . .

.

فهمیدم
دیر یا زود
عبور خواهی کرد.
مهم این است که برای رسیدن به رویا،
از گذشته و خاطراتت عبور میکنی
یا از خودت و
باقی مانده ی روح و قلبت.
چرا که باور دارم
در هر ورق از این قصه
تکه ای از قلبمان را برای همیشه جا میگذاریم.

.

پی نوشت:

تصاویر، هرکدام داستان غریبی دارند. این هم برگی از قصه ی من است؛یکماه پیش ثبت شد. میان انبوه افکار و مکالمات ناتمام درونم که با پیاده روی های بی وقفه، کمی تسکین می یافت.