عادتی که از وقتی خودم را شناخته‌ام با من قد کشیده، «هدف گذاری» است. من تقریبا برای هرچیزی در زندگی‌ام «هدف» تعیین می‌کنم. حتی در مورد روابطم هم این هدف گذاری را دارم. من یک هدف تعیین می‌کنم و بعد با برنامه‌ریزی مرحله‌ای، قدم به قدم به آن نزدیک می‌شوم.
در این مسیر، افرادی که با هدفم همسو هستند را با خود همراه می‌کنم و آنان که وقت و انرژی‌ام را هدر می‌دهند اگر حذف نشوند دست کم، در لیست روابطم تا مدت‌ها مسکوت می‌مانند. این بدین معنی نیست که روابط گسترده‌ای دارم و برای هرکدامشان در ذهنم نقشه می‌ریزم، نه! اتفاقا از این نظر همیشه بسیار محدود و سختگیرانه عمل کرده‌ام. آنچه می‌گویم از نقطه نظر «ارزش افزوده» است.
من معتقدم هر رابطه‌ای باید بتواند ارزش افزوده‌ای ایجاد کند، اگر نتواند باید حذف شود و اگر نشود اینجاست که ما رابطه‌ای داریم که نه تنها برایمان «آورده‌ای» نداشته بلکه ما را متضرر کرده و حالا باید بهایش را بپردازیم. سخت‌ترین بها به نظر من به تعویق انداختن رویاها و اهداف است وقتی جایی که باید، با انتخاب نکردن، با حذف نکردن، با تصمیم نگرفتن؛ انتخاب و تصمیم پرهزینه‌ای گرفته‌ایم.
بارها گفته‌ام که زیبایی زندگی آنجاست که دستاوردهایمان را در حضور کسانی که دوستشان داریم جشن بگیریم. و غم‌انگیزترین تراژدی، جایی رقم می‌خورد که تو کسی را نداشته باشی که با تو بخندد و خوشحالی‌ات را با او سهیم شوی.
بارها شنیده‌ایم که می‌گویند خوب است اگر شانه‌ای باشد تا موقع خستگی سر بر آن بگذاریم و بگرییم و آرام شویم. من می‌گویم زانو بغل کردن هم(اگرچه نه به آن خوبی ولی) جواب می‌دهد و اشتراک‌گذاری غم و غصه‌ها آنچنان ضرورتی ندارد؛
ولی وقتی بهترین نمایش زندگی‌ات را می‌خواهی اجرا کنی، اگر کسی نباشد که تو را با لبخند و افتخار تماشا کند و برایت دست بزند، و تو برگردی و با انبوه صندلی‌های خالی مواجه شوی، آنگاه دستان خودت، لبخند خودت و نگاه خودت، برای دیدن اجرایت هرگز کافی نخواهد بود.
داشتم به این فکر می‌کردم که امروز چه کسانی کنار من مانده‌اند.. بعد از خودم می‌پرسیدم آیا اینها همان‌هایی‌اند که می‌خواهم فردا کنار من در موفقیت‌هایم حضور داشته باشند؟ چند سال دیگر هم به بودنشان افتخار می‌کنم؟
من هر ازگاهی به این سوالات و سوالاتی از این دست فکر می‌کنم. گاهی مسیرم را تغییر می‌دهم و گاهی هدف گذاری بلندمدت‌تری انجام می‌دهم. ولی چیزی که این سالها به من آموخت و همیشه در این هدف گذاری ها گوشه ی ذهنم مصمم ایستاده این است که فهمیدم:
بدترین سرمایه گذاری آنجاست که «وقت» می‌دهیم و «هیچ» می گیریم. سرمایه‌ای که برای همیشه به باد می رود و ما پیش از هرچیز، به خودمان «بدهکار» می‌شویم.
پس دوباره از خودم می‌پرسم:
من از روابطم چه می‌خواهم؟ در این مبادله، چه پرداخت می‌کنم؟
۲ نظر
هیچ وقت روابطم رو بر اساس سود و ضرر محاسبه نکردم و در بیشتر موارد ضرر کردم اما در مورد نگاه ویژت به این که باید در کنار دوستان جشن گرفت و تنهایی زانوی غم بغل کرد بسیار دیدگاه ارزشمند و منحصر بفردیه
فوق العاده واقعی و دردناک بود نوشته ات برام. گفته بودی که ادم نیاز داره کسی را که بتونه موفقیت و شادی ش را باهاش جشن بگیره و چقدر حس کردم این جمله ات راو چقدر سنگین وقتی ببینی چقدر به خودت بدهکاری…