هر انسانی که نمی‌توانم دوستش بدارم
سرچشمه‌ی اندوهی‌ست ژرف
برای من.
هرانسانی که روزی دوستش داشته‌ام
و دیگر نمی‌توانمش دوست بدارم
گامی‌ست به سوی مرگ
برای من.
آن روز که دیگر نتوانم کسی را دوست بدارم
خواهم مرد.
آی شمایان،
که می‌دانید شایسته‌ی عشق من‌اید،
مراقب باشید، مراقب باشید
تا مرا نکشید.
این شعر زیبا اثر ژئو بوگزا است
و ترجمه ی محسن عمادی .
پی نوشت : بعضی عکس ها تو را میخکوب می کنند به همان لحظه حتی در روزهایی دور . یادم می آید وقتی این تابلوی ایست را دیدم به این فکر میکردم اگر جهان از حرکت بایستد من آنجا چه خواهم کرد . و اینکه شاید فقط من بتوانم از این آینه ، دنیای وارونه را ببینم . آیا تصاویر داخل آینه انعکاس واقعیت اند ؟