رستگاری در شاوشنک

با این‌که نسبتی با مفهومی چون «امید» ندارم و معتقدم همان مصیبت آخرین است که نیچه زمانی گفته بود؛ ولی مجذوب فیلم «رستگاری در شاوشنک» شدم که امید، مضمون اصلی آن بود.

(شاید چیزی در اعماق تاریک و نهان وجودم-در جدال با باورم، آن را جستجو می‌کند.)

رستگاری در شاوشنک ، اقتباسی از رمان استفن کینگ به همین نام است.(+) ماجرای یک زندانی ابد به نام اندی که از قضا بی‌گناه است ولی امید را در وجودش زنده نگه می‌دارد. در کنار رِد، زندانی دیگر که امید را نفی می‌کند و با آن مقابله می‌کند.

 درونگرایی‌ اندی، مدل ارتباطش با دیگر زندانیان و زندانبان‌ها، هوشش، صبوری‌اش و مشغولیت‌هایی که برای خودش می‌تراشد تا از شر «زمان» در امان باشد همگی شگفت‌انگیزند!

در مقابل، رِد مثل خیلی‌های دیگر از امید به آزادی یا هر خیالی که از آن نشأت می‌گیرد اجتناب می‌کند و روزها و ماه‌ها و سال‌ها را آن‌چنان می‌گذراند که یکنواختی برایش نوعی وابستگی و عادت به همراه می‌آورد. عادت به دیوارهای بلند زندان؛ عادت به اجازه گرفتن برای بدیهی‌ترین حقوق.

یکی از سکانس‌های دوست‌داشتنی و البته فراموش نشدنی برای من، آ‌ن‌ حس خوش و پیروزمندانه اندی بعد از پخش موسیقی از بلندگوی زندان بود. پاهایش را روی هم می‌اندازد و دستانش را پشت سر گره می‌زند، به صندلی تکیه می‌دهد و با لبخندی گوشه لب، در خیال غرق می‌شود.. گویی هر ثانیه از موسیقی را چو تشنه‌ای در بیابان که به آب رسیده باشد در اعماق قلب و مغزش حفظ می‌کند تا یارای ادامه این حبس را داشته باشد.و آن چند ثانیه برای من مخاطب نیز، ساعت‌ها سرخوشی و کیف به همراه می‌آورد.

Get busy living or get busy dying

اندی برای من مصداق کسی‌ست که «ز هرچه رنگ تعلق پذیرد آزاد است» و شاید همین است که دوستش دارم.