برای لیلا_ فاصله ی میان دو احساس

پیش نوشت:لیلا دیشب شعری از اریش فرید برایم فرستاد که مرا یاد مطلبی انداخت که مدتی قبل ذهنم را به خود مشغول کرده بود و در موردش مطالعه کرده بودم.

این پست را در پاسخ به لیلا و گفتگویی که قبلا باهم داشتیم می نویسم.

.

“من از یاد می‌برم
آن‌چه ‌را که یاد گرفته‌ام
در مدرسه

آینده
تقسیم بر ترس
حاصل‌اش فراموشی‌ست

زندگی
تقسیم بر ترس
حاصل‌اش جنون است

فراموشی
تقسیم بر جنون
حاصل‌اش جنگ است

من هنوز می‌دانم
که حاصل‌ ضرب ترس و جنون
زندگی‌ست

این را هم می‌دانم
که حاصل‌ ضرب ترس و فراموشی
آینده‌ست

من اما نمی‌فهمم
که این چه آینده‌ای‌ست؟
و چه می‌شود
حاصل ضرب ترس
در ترس؟
و آسودگی دیگر چیست؟

ما در کودکی
حساب کردن آموختیم
برای چه؟

اریش فرید”

.

لیلای عزیز،
ما دائما در جستجوی احساسی که آن را خوشبختی می نامیم، آرامش را فدا می کنیم. ما فراموش کرده ایم که “آرامش” فاصله ی میان دو احساس است.
و خود آرامش خالی از احساس است. یک “حالت” است که در فاصله ی بین دو احساس رخ میدهد.
ما زمانیکه احساسی را تجربه میکنیم، خواه عشق باشد، خواه غم، خواه پیروزی و خواه شکست، آرامش نداریم.
تجربه ی آرامش ما آن لحظاتی بوده اند که اتفاقاً هیچ احساسی ما را در بر نگرفته بود.
بسیاری از ما، به دنبال عشق می گردیم چون احتمالاً فکر می کنیم خوشبخت میشویم و این خوشبختی به ما آرامش می دهد! خب آدم ها وقتی عاشق می شوند که آرامش ندارند! آرامش حالتی است که بعد از تجربه ی احساس در بدن ایجاد میشود. در فاصله ی یک احساس تا تجربه ی احساس بعدی.
خودم زمانی آرامش داشتم که هیچ احساس خاصی در بدنم نبوده و تجربه ی احساس قبلی تمام شده بود. من آرام بودم ولی اگر کسی مرا میدید می گفت بی تفاوت شده ای! البته من قبول ندارم. چون “بی تفاوتی” را هم نوعی احساس میدانم در حالیکه در آن لحظات هیچ حسی در من نبوده. با تجربه ی عشق به بهانه ی خوشبختی، خیلی زود از آن حالت سرمستی خارج میشویم چون هیچ چیز پایدار نیست و خوشبختی، بودنِ مداوم در عشق و دوست داشتن نیست. ما باید قادر باشیم احساسات را حس کنیم و به ناپایدار بودن آن آگاه باشیم تا بتوانیم زمانی که روی موج آرام و عمیق آرامش قرار میگیریم از آن بهره ببریم.
آدمها از دور زیباترند، و واقعیت خوشبختی آن چیزی نیست که از خود به نمایش میگذارند. از بند داستان هایی که برایمان از عشق و دوست داشتن و دیوانگی می سازند رها شویم.فقط خود ما هستیم که میتوانیم اینها را در درونمان زندگی کنیم و بدانیم این هم تمام می شود مثل تمام چیزهای دیگر
و مصداق این نیز بگذرد!