توجه من کجاها خرج می‌شه؟

قبلا هم گفتم که منبع توجه ما محدوده و هرچیزی که داخل این ظرف توجه بریزیم فضا رو برای موضوعات دیگه محدود می‌کنه.

داشتم فکر می‌کردم جاهایی که این توجه رو دارم خرج می‌کنم ارزشش رو داره؟

آیا دستاوردی که به دست میارم اونقدر مفید هست که دارم در ازاش از مهم‌ترین دارایی‌هام- وقت و توجهم- هزینه می‌کنم؟

شاید دقیق شدن روی خودم و رفتارهام در وهله اول کمی ترسناک به نظر برسه، ولی مثل ذات حقایق، اولش شاید من رو با تصویر هولناکی مواجه کنه ولی بعدش دست کم، می‌دونم کجا ایستادم و به خودم و روح و ذهنم کم‌تر بدهکار می‌شم.

نشستم با خودم فکر کردم یک روز معمول، از صبح تا شب رو چه جوری می‌گذرونم؟

اینجوری می‌تونم بفهمم، توجهم بین چه منابعی داره تقسیم می‌شه.

(چیزهایی که در ادامه نوشتم،  یک نمونه از برنامه‌ی این روزهامه و نکته مفیدی نداره. بیشتر برای خودم نوشتم تا بتونم باگ‌ها و نقص‌هاشو دربیارم و همینطور تعهدی مجدد برای خودم ایجاد کنم.)

این‌روزها فعلا روتین قرنطینه‌م این‌جوریه که برخلاف همیشه که ۱۰:۳۰ شب می‌خوابیدم و ۲:۳۰ بامداد، روزمو شروع می‌کردم ۴ صبح می‌خوابم و حداکثر ۸ دیگه بیدار و هشیارم.

اپ‌های ارتباطی گوشیم رو تنظیم کردم که از ساعت ۶عصر فعال بشه (مگر دوسه نفر که همیشه باز هستند).

این‌جوری در طول روز، معمولا نوتیفیکیشنی ندارم و حواس‌پرتی برام ایجاد نمی‌شه. ولی چندتا مشکل وجود داره.

من خیلی از کارهام رو با گوشی انجام میدم(خصوصا زمانی که به لپ‌تاپ دسترسی ندارم) و این خودش بارها باعث قطع شدن توجهم شده در حین کاری.

مثلا داشتم اسپانیایی می‌خوندم، وسطش یک مقاله انگلیسی که بوک‌مارک کرده بودم رو سر می‌زدم. باز دوباره برمی‌گشتم روی زبان. چون زبان وقتی سخت می‌شه، خسته‌م می‌کنه، ناخوداگاه دستم می‌ره روی مقالات دیگه که ذهنم استراحت کنه و این یعنی همزمان دارم مغزم رو از اطلاعات دیگه‌ای هم پر می‌کنم و ممکنه اون زبان خوندنم هم چندان با کیفیت نباشه و عمیق نشه.

خلاصه ۸ که بیدار می‌شم چند دقیقه ورزش می‌کنم (با اپ نایک توی گوشیم!)، یه کمی با فیدو قدم می‌زنم و میام کارمو شروع می‌کنم.

صبح رو با خوندن و نوشتن مقالات تخصصی شروع می‌کنم،(به پروژه‌هام مربوط می‌شه و دوران پساکرونا!) این در حالت کاملا متمرکز، حداقل سه ساعت از زمانمو به خودش اختصاص می‌ده،

بعدش مطالعه عمومی دارم(معمولا در فضای وب) و کوچ می‌نویسم. (در بهترین حالت، تا بعدازظهر درگیرشم) ناهار هم نمی‌خورم. تقریبا هیچ‌وقت.

وقتی از کوچ رها شدم، زبان می‌خونم. انگلیسی و اسپانیایی. (ممکنه برای خیلیا سوال باشه چرا اسپانیایی؟ جواب پیچیده‌ای ندارم، دوسش دارم. سوال بعدی ممکنه الان پیش بیاد که بین این‌همه کاری که داری الان اسپانیایی اولویته؟ می‌گم بله! چیزایی که دوست دارم بهم انرژی می‌ده بتونم کارای دیگه‌م رو هم باکیفیت‌تر انجام بدم.)

بعد از زبان یه تایم قدم زدن با فیدو دارم و همچنان کار اضافه‌ای با گوشیم نمی‌کنم (مگر نوتیفیکیشن خاصی از اون دو سه نفر داشته باشم که اینجا وقتشه جواب بدم و یا ببینم)

دیگه حدود ساعت ۴ تا ۵ بعدازظهره و یه تایم چنددقیقه‌ای کوتاه مجدد ورزش می‌کنم و می‌رم سراغ درست کردن چیزی که توی تایم عصرانه می‌خورم ولی  حکم ناهار و شام رو برام داره.

خب ۶ می‌شه و اجازه استفاده از اپ‌ها و سوشال‌ها رو دارم و کارای مهمم تموم شده.

یک تایم کوتاهی جواب مسیج‌هام رو میدم و سری به چندتا پیجی که دنبال می‌کنم میزنم و شاید یکی دو پاراگراف از مطالب قدیمی وبلاگم رو هم به اشتراک بگذارم و میام بیرون که مبادا از سرخستگی، برم توی اکسپلورر و یا جاهای دیگه گشت بزنم. (قبلا انقدر مسلط نبودم و اگر خسته یا عصبی بودم احتمالا شبکه‌های اجتماعیم رو به خوبی مدیریت نمی‌کردم ولی الان گاهی کامل حذفش می‌کنم و گاهی چند دقیقه کوتاه در حالیکه مسیرمو می‌دونم میرم و برمی‌گردم!)

۵۰درصد چیزایی هم که می‌بینم حیوانات و طبیعته. ( در چنین مواقعی نیاز به احیای توجه دارم و این تصاویر، این کمک رو بهم می‌کنه،‌ و حس می‌کنم خودم توی دل طبیعتم و حس تازگی بهم دست می‌ده).

توی ۵۰ درصد باقیمانده هم سهم اخبار تقریبا صفره. چون معتقدم خبر به خودی خود چیز مفیدی نداره و اگه قراره هشداری باشه مثل همین کرونا ویروس، من از اطرافیان معتمدم می‌فهمم که همین‌طور هم شد و البته بازهم در موردش مطالعه کردم و هرچی نیاز بود بدونم به دست آوردم و حتی به اشتراک گذاشتم.

بعد این‌که کوچ رو وقتی می‌نویسم ساعت انتشار براش قرار میدم. بین ۸ تا ۱۰ شب معمولا. وقتی منتشر شد شروع می‌کنم کامنت‌های روز قبلم رو جواب می‌دم. و یکی از پست‌های سوسیومایند رو بازنویسی می‌کنم (نیاز به ویرایش جدی داره برای بهتر شدنش که چند روزیه شروع کردم).

بعدش معمولا چند دقیقه فیلم می‌بینم (برای زبان و استراحت ذهنم) و ساعت ۱۱ هرشب، نیم ‌ساعت مدیتیشن دارم.

مدتیه شروع کردم و نمی‌تونم بگم چقدر اوایلش برام گریه‌آور بود! ذهن من مصداق چموش‌ترین میمون قرن بود که انقدر توی اون نیم‌ساعت خرابکاری می‌کرد که اشکمو درمیاورد، تا امروز هم همیشه سه دقیقه زودتر از تموم شدنش، چشمام باز میشه! ولی بهتر شدم. آرومم کرده و نیازم رو به مسکن‌های مقطعی مثل استفاده بیمارگونه از گوشی (ولو این‌که فکر کنم دارم کار مفیدی می‌کنم و خودمو توجیه کنم) کم کرده.

بعد از مدیتیشن یکم با دوستانم حرف می‌زنم و مابقی فیلم رو می‌بینم و کتاب می‌خونم و مدتیه نمی‌فهمم چطور خوابم می‌بره روی کتاب! (این برای من با این ذهن شلوغ، اوج خوشبختیه)

الان که برگشتم و به چیزایی که نوشتم نگاه کردم، دیدم رسیدن به این پروسه چقدر سخت بوده برام و الان چقدر دارم راحت ازش حرف می‌زنم.

جز اون قسمت اسپانیایی خوندن و وسطش مقاله انگلیسی خوندن، توی مابقی برنامه گویا، تمرکز و توجهم رو دارم حساب شده مصرف می‌کنم.

چقدر حس خوبی دارم الان. که میزان هرزگردی توی وب و شبکه‌های اجتماعی برام تقریبا به صفر رسیده. (هرچند ذات این فضاها خودش عدم تمرکز و حواس‌پرتیه)؛

ولی خوشحالم از این‌که می دونم توی دنیای حقیقی و دیجیتال، وقتم رو دارم صرف خوندن چه محتواهایی می‌کنم.

به هرحال ما توی همه‌چیز، و ۲۴ ساعت شبانه‌روز به طور کامل، حق انتخاب نداریم.

این‌ها هم بخاطر قرنطینه بودنه. اگرچه من همیشه چنین فضایی رو ایجاد می‌کنم ولی برای عموم آدم‌ها توی زندگی نرمال و بیرون رفتن‌ها و تعاملات، مسلما بخش زیادی از این توجه، حتی ناخواسته خرج می‌شه.

ولی اگه دقت کنیم توی اون اتفاقاتی که نقش انتخاب و تصمیم‌گیری ما توش پررنگه، می‌تونیم با همین اختیارحداقلی، بازی قشنگی داشته باشیم!

و توجهمون رو جایی معامله کنیم که ارزشش رو داشته باشه.

مهم‌تر اینکه توی هر انتخابی، بلندمدت رو سعی کنیم ببینیم. این چیزیه که تلاش می‌کنم همیشه گوشه‌ ذهنم داشته باشم.

شما هم اگه دوست داشتید برای من از برنامتون و اینکه توجهتون رو کجاها تقسیم می‌کنید بگید.

منبع تصویر: (+)