کوچ – شهلا صفائی
  • خانه
  • کوچ | فهرست
    • گفتگوها
    • تفکر  نقادانه
    • جهان دیجیتال
    • روانشناسی اجتماعی
    • یادداشت‌ها
    • نامه‌ها
  • کافه کتاب
  • تماس با من

کوچ – شهلا صفائی

آن‌چـه می‌خوانَـم و می‌آمـوزَم

  • خانه
  • کوچ | فهرست
    • گفتگوها
    • تفکر  نقادانه
    • جهان دیجیتال
    • روانشناسی اجتماعی
    • یادداشت‌ها
    • نامه‌ها
  • کافه کتاب
  • تماس با من
یادداشت‌ها

کوچ تو،اوج ریاضتم بود…

5 بهمن 1395
کوچ تو،اوج ریاضتم بود…

روزهای طولانی ست نمی دانم چه می گویم؛

و آنگاه که می گویم صدای خود را نمی شنوم…

خیره در چشمان تو آنطرف میز،

و لب هایی که آرام آرام تکان می خورند؛

و صدای نامفهومی که در سرم می پیچد و

مرا به خود نمی آورد.

کجایی که اینگونه تو را میان خواب هایم جستجو می کنم؟

کجایی که بیداری ام کابوس زندگی ست؟

این حواس پرتی ها تا سال هزار و سیصد و تو،

ادامه خواهند داشت.

تلاش نکن،

من پیش از تو به تمام این درها کوبیده ام برای فراموشی؛

ولی هیچکدام باز نشد.

چون قرار گذاشته بودیم هیچگاه باز نشود.

و امروز دخیل بستن و

حتی در گوشه ای ریاضت کشیدن هم،

به کار نمی آید.

شبیه لبخندِ زخمی کهنه است که با خراش ناخن

دوباره خون از زیرش می جوشد و

تو را به عمق روزهای خوب و بدت پرت می کند.

تا کی اَدای زندگان را درآوریم آنگاه که بیرحمانه

واژه ها در دهانت دشنامی شدند به قلب خسته و زخم خورده ام؟

و من امروز به تمام افسانه ها و حماسه های ابلهانه ام خندیدم…

به تمام اوقاتی که حسرت ها و آرزوهایم

هم قدِ تن پوش آن پیرزن دوره گرد شده بود.

دستی به موهایم می کشم و آینه به انکار چشمانم،

ریشخندی دردآلود می زند.

می خندم، به تمام روزهایی که گذشت،

به تمام موهایی که یکباره روی شانه و شقیقه هایم را سپید کرد.

به تمام هیاهوی گنجشکانِ سر صبح و

زوزه های بیقراری گرگ ها در آغاز شب.

در دلم تمام یقین ها مُردند.

و چه جشن اندوهباری شده این ملغمه ی عین شین و قاف

میان تردیدِ سکوت هایم.

کلماتم چه سرگردانند امروز؛

میان دلی که بندش پاره شد به خط گریه …

 

شبیه ایستگاهی متروکم که میدانم بعد از چهل سال هم،

نه تو از آن می گذری و نه قطاری و تمام فصل ها، بارانی ست..

و منی که حنجره ام یخ زده و صدایی از آن تا ابد،

شنیده نخواهد شد.

 

۰ نظر
0
فیس بوک توییتر گوگل ‌پلاس پینترست لینکدین
نوشته قبلی
در لباسِ مدرنیزاسیون
نوشته بعدی
ما تربیت نشدیم.

لغو ارسال نظر لغو پاسخ

مطالبی که ممکن است دوست داشته باشید.

یه گوسفند متمدّن !

18 دی 1395

در بابِ اهمیت آموزش (۵)

15 تیر 1396

دردها همچون شادی ها ناپایدارند.

7 بهمن 1395

ارزش ها، خط قرمز و احساس گناه

14 آبان 1398

اصیل بودن خوب است یا نه؟

24 آبان 1398

کفر و ایمان چه به هم نزدیک است…

22 آبان 1400

این صبر که من می‌کنم…

6 شهریور 1401

برای لیلا_ فاصله ی میان دو احساس

21 بهمن 1395

دنیای بعد از تو

4 شهریور 1396

همیشه همه‌چیز مثل همیشه است

1 بهمن 1401

دسته بندی

  • تفکر  نقادانه (۲۴)
  • جهان دیجیتال (۲۰)
  • روانشناسی اجتماعی (۱۸)
  • فیلم (۵)
  • کافه کتاب (۷۰)
  • گفتگوها (۳)
  • یادداشت‌ها (۲۰۸)
    • نامه‌ها (۱۴)

آخرین نوشته ها

  • هر آغازی فقط ادامه‌ای‌ست…
  • شبه‌حقیقت: تناسبی بین شواهد و تصورات
  • همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • بگذار برخیزد مردمِ بی‌لبخند
  • هنر در عصر ظلمت
  • نامهٔ روبر دسنوس به یوکی (۱۹۴۴)
  • سفرها قابله‌ی افکارند…
  • پناه بر خیال
  • سه هزار و پانصد قدم- احوالات
  • میعاد در لجن

دیدگاه ها

  • شهلا صفائی در همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • سعيد مولايي در همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • صادق در شبه‌حقیقت: تناسبی بین شواهد و تصورات
  • ابی در شبه‌حقیقت: تناسبی بین شواهد و تصورات
  • شبه‌حقیقت: تناسبی بین شواهد و تصورات | کوچ - شهلا صفائی در با این‌همه، چه بلند چه بالا پرواز می‌کنی!
  • شهلا صفائی در همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • سعيد مولايي در همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • شهلا صفائی در همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • سمیه در همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • ابی در هنر در عصر ظلمت

RSS وبلاگ روانشناسی اجتماعی

  • خانه
  • کافه کتاب
  • وبلاگ روانشناسی اجتماعی
  • تماس با من

@2017 - تمام حقوق این سایت، متعلق به شهلا صفائی می باشد.