هزارسال پیش
شبی که ابرِ اخترانِ دوردست
می‌گذشت از فراز بام من
صدام کرد…
چه آشناست این صدا
همان‌که از زمان گاهواره می‌شنیدمش
همان‌که از درون من صدام می‌کند…
هزارسال
میان جنگل ستاره‌ها
پیِ تو گشته‌ام…
ستاره‌ای نگفت کزین سرای بی کسی،
کسی صدات می‌کند؟
«هنوز دیر نیست
هنوز صبر من
به قامتِ بلند آرزوست…»
عزیز هم‌زبان
تو در کدام کهکشان نشسته‌ای؟
هوشنگ ابتهاج