اصیل بودن خوب است یا نه؟

اگر نوشته‌های من را زیر و رو کنید، از هر دو سه نوشته، حداقل یکی از آن‌ها به «اصالت»، «خود بودن» و «ارزش اصیل بودن» مربوط می‌شود.

این‌روزها صحبت از اصالت، خودش به نوعی «برند» تبدیل شده و عموم آدم‌ها بی‌آنکه بدانند از چه سخن می‌گویند، در گرفتن ژست‌هایروشنفکرانه‌اش شریک‌اند.

(شاید فکر کنید من هم جزو همین دسته‌ام یا زمانی بودم؛ من هم نظر شما را رد نمی‌کنم)

ولی آیا اصالت، برای همه جواب می‌دهد؟

بهتر است ابتدا ببینیم این اصالت را بر اساس چه معیار و ارزش رایجی می‌سنجیم.

اصالت از نظر من، یعنی خود بودن، یعنی دیگران مرا همین‌طوری که هستم ببینند، بشناسند و بپذیرند.

داشتن اصالت، مستلزم توسعه پیوسته برند خود تا زمانی‌ست که زنده‌ایم.

و این توسعه، جز با یادگیری و تلاش مستمر برای آموختن و درک و فهم، به دست نمی‌آید.

کسی که اصالت برایش مهم است حتی وقتی برای کس دیگری کار می‌کند، ارزش‌هایش را زیرپا نمی‌گذارد.

مثلا اگر نویسنده است، قلمش را فدای شهرت و پول و ارتقاء نمی‌کند.

کسی که اصیل بودن، اولویت اول اوست، هدف‌های بلندمدت را قربانی لذت‌های کوتاه‌مدت نمی‌کند.

مثلاً کسی که در پلتفرم‌های اجتماعی، با اشتراک‌گذاری جملاتی کوتاه از خود یا دیگران، ادعای اصالت می‌کند، احتمالاً دنبال چیزی به جز توجه نیست.

و ممکن هم هست در کوتاه مدت، دستاورد خوبی نصیبش شود.

ولی در بلندمدت، از خود، یک آدم سطحی و کم‌سواد می‌سازد که با نقل حرف‌های دیگران، به دنبال کسب اعتبار است ولی به سختی حتی بتواند نوشته‌ای اصیل از خود به جای بگذارد یا آنچه بازگو کرده را حتی بفهمد یا درک کند.

ولی در عوض، کسی که به دنبال یادگیری عمیق است، به کسب اعتبار و توجه‌های پوشالی از چنین پلتفرم‌هایی دل نمی‌بندد و اگرچهسخت، روی خودش در بلندمدت سرمایه‌گذاری می‌کند.

با خواندن و نوشتن و آموختن و آموزاندن.

بنابراین کسی که اصالت برایش مهم است، ممکن است هیچ‌وقت با معیارهای رایج، آدم موفق و معتبری به حساب نیاید.

چون در فضایی زیست می‌کنیم که محتواهای زرد و تمام شدنی، طرفداران بیشتری از مقالات عمیقی دارند که حرفی برای گفتن دارد.

محتواهای زردی که به دنبال خود موجی از هیجان ایجاد می‌کنند و توده مردم، آن را مصرف می‌کنند و به بی‌شعوری و بولد شدن تولیدکننده‌اش دامن می‌زنند.

پس اگر بگویم کسی که به دنبال یادگیری عمیق می‌رود و از جان و مال و وقتش هزینه می‌کند، حتما در بلندمدت آدم موفقی محسوب خواهد شد، شاید کوته‌اندیشی باشد.

ممکن است او که از جان و مال و وقتش هزینه می‌کند هرگز با معیارهای رایج که به پول و شهرت ختم می‌شود آدم موفقی محسوب نشود و تنها آدم فهیم و عمیقی شود که به توسعهٔ برند خود کمک کرده بدون اینکه از نظر عموم مردم، «فایده‌»ای داشته باشد.

ولی چنین فردی، به اعتقاد من، خیلی زود از ارزش‌های رایج، فاصله خواهد گرفت؛ ولو با دست خالی ولی مغزی پر و دلی راضی.

رضایتی عمیق از فهم آن‌چه پیش از این درکی از آن نداشته و دیدن دنیایی که تا کنون، گمان نمی‌کرد زمانی این‌گونه به تماشایش بنشیند.

پس اصالت ممکن است با ارزش‌های رایج، برای همه خوب و درست نباشد ولی برای عدهٔ معدودی، احتمالاً «مفید» خواهد بود.

منبع تصویر: اینجا