وقتی از دو حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم _ هاروکی موراکامی

هاروکی موراکامی کتاب « از دو که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم » را زمانی نوشت که مشغول تمرین برای شرکت در ماراتن نیویورک بود. این کتاب، خاطرات سال‌ها نوشتن، دویدن و رسیدن به اهداف بزرگ است.

موراکامی در کتابش، درباره احساس شگفت‌انگیز تنها بودن حرف می‌زند. سال‌ها دوندگی و نوشتن به او اجازه داده تا ساعات طولانی با خودش تنها باشد. این تنهایی و غرق شدن در جهان داستان‌ها این امکان را برایش گشوده تا حقایق عجیبی را درباره زندگی و انسان‌ها کشف کند.

موراکامی در بخشی از کتابش می‌گوید روزی اگر سنگ قبری داشته باشم و بتوانم چیزی بر آن حک کنم خواهم نوشت:

کسی که تا توانست راه نرفت.

این جمله‌اش برای من بسیار تکان‌دهنده بود. شاید به این دلیل که من نیز سال‌های دور دونده بودم و حالا این حرف چون استعاره‌ای در کل زندگی و نه تنها دویدنم صدق می‌کرد.

سامرست موام زمانی گفته بود که در پس هر اصلاح صورت، فلسفه‌ای نهفته است. از این بهتر چه می توان گفت؟ مهم نیست که عمل چه اندازه عادی و پیش‌پاافتاده به نظر بیاید، بلکه فقط کافی است آن را در زمانی طولانی انجام دهید تا عاقبت به صورت عملی تأمل‌برانگیز درآید.

به همین سبب وقتی از موراکامی می‌پرسند حین دویدن به چیزی فکر می‌کند پاسخی برایش ندارد:

فقط می‌دوم، دویدن در خلأ.

در جایی از کتاب راجع به تنهایی می‌گوید:

من از آن آدم‌هایی هستم که تنهایی را دوست دارند. صریح‌تر بگویم: من تنهایی را رنج‌آور نمی‌دانم. هرروز یکی دو ساعت از وقتم صرف دویدن می‌شود، بی‌آنکه کلمه‌ای با کسی حرف بزنم، و چهار پنج ساعت را نیز پشت میز تحریرم می‌گذرانم و هیچ یک از این دو کار نه برایم دشوار است و نه کسالت بار.

از همان نوجوانی گرایش به گوشه‌نشینی داشتم، زمانی که اگر قرار به انتخاب کردن بود، ترجیح می‌دادم کتاب بخوانم و یا به موسیقی گوش بدهم تا آنکه با کسی همراه شوم. همیشه به فکر کارهایی بودم که به تنهایی انجامشان دهم.
این رویه ادامه داشت تا ازدواج زودهنگامم (در ۲۲ سالگی.) از آن پس رفته‌رفته به همنشینی با کسی دیگر خو گرفتم. کالج را که به پایان رساندم کافه‌ای باز کردم و از آن طریق به اهمیت معاشرت با دیگران پی بردم و این نکتۀ آشکار را دریافتم که نمی‌توان صرفاً با تکیه بر خود در زندگی دوام آورد.

و در جایی دیگر از یک بی‌اعتنایی کلی که شاید ناشی از نوعی پذیرش باشد می‌گویدـ به تعبیری «همینه که هست»؛

نمی‌توانم به صراحت بگویم که آیا خوشبخت هستم یا نه. شاید هم اهمیتی ندارد.
[…]

همین است که هست. چه کاری از دستم بر می‌آید؟ در حال حاضر فقط یک کار از من برمی‌آید: هرگونه قضاوتی را کنار بگذارم و پدیده‌ها را به همان صورتی که وجود دارند باور کنم. همان‌گونه که آسمان، ابرها و رودخانه را باور می‌کنم.

منبع تصویر: (+)