پیش نوشت: خواندن اشعار هوشنگ ابتهاج، یکی از لذت بخش ترین اوقات زندگی من محسوب میشود. اینبار کتاب “تاسیان” را انتخاب کردم، که البته هدیه ای ارزشمند است.
*تاسیان یعنی غمِ آمیخته با بیقراری
(تاسیان لهجه گیلکی و به معنی حالتی است که به خاطر نبودن کسی، به انسان دست می دهد.)
با هم دو شعرش را زندگی می کنیم:
[userpro_private]
١.
برداشت آسمان را
چون کاسه ای کبود
وصبح سرخ را
لا جرعه سرکشید
آنگاه
خورشید در تمام وجودش طلوع کرد.
٢.
خانه دلتنگ غروبی خفه بود
مثل امروز که تنگ است دلم
پدرم گفت چراغ
و شب از شب پر شد
من به خود گفتم: یک روز گذشت
مادرم آه کشید
زود برخواهد گشت
ابری آهسته به چشمم لغزید
و سپس خوابم برد
که گمان داشت که هست این همه درد؟
در کمین دل آن کودک خرد
آری آن روز چو میرفت کسی
داشتم آمدنش را باور
من نمیدانستم
معنی هرگز را
تو چرا بازنگشتی دیگر؟
آه ای واژه ی شوم
خو نکرده ست دلم با تو هنوز
من، پس از، اینهمه سال
چشم دارم در راه
که بیایند عزیزانم
آه
درباره ی نویسنده
امیر هوشنگ ابتهاج، متخلص به ه،الف.سایه ؛ متولد ١٣٠۶ در رشت است. ابتهاج در جوانی دلباخته دختری ارمنی به نام [گالیا] شد که در رشت ساکن بود و این عشق دوران جوانی، دست مایه اشعار عاشقانه‌ای شد که در آن ایام سرود. از کتاب هایش می توان “نخستین نغمه ها، سراب، سیاه مشق، شبگیر، زمین، چند برگ از یلدا، یادنامه، تا صبح شب یلدا، یادگار خون سرو، حافظ به سعی سایه، تاسیان و بانگ نی” را نام بُرد.
نام منزل شخصی سایه، ارغوان است. دلیل این نام گذاری وجود درخت ارغوان معروفی در حیاط این خانه است که سایه شعر معروف ارغوان خود را برای آن درخت گفته‌است.
این شعر فوق العاده زیبا را با صدای خود استاد بشنوید.?
[/userpro_private]