کوچ – شهلا صفائی
  • خانه
  • کوچ | فهرست
    • گفتگوها
    • تفکر  نقادانه
    • جهان دیجیتال
    • روانشناسی اجتماعی
    • یادداشت‌ها
    • نامه‌ها
  • کافه کتاب
  • تماس با من

کوچ – شهلا صفائی

آن‌چـه می‌خوانَـم و می‌آمـوزَم

  • خانه
  • کوچ | فهرست
    • گفتگوها
    • تفکر  نقادانه
    • جهان دیجیتال
    • روانشناسی اجتماعی
    • یادداشت‌ها
    • نامه‌ها
  • کافه کتاب
  • تماس با من
یادداشت‌ها

نامه ای به آدم خوبه ماجرا

17 آبان 1398
نامه ای به آدم خوبه ماجرا

هر ماجرایی دو سر دارد.

مثل یک طناب که یک سمتش می‌تواند دست من باشد و تا تو طرف دیگرش را نگیری، بازی شروع نمی‌شود.

مثل دو سر طیف.

من طنابم را به تنهایی هم تکان دهم و حتی با آن برقصم، موجی که ایجاد می‌کند اطراف من را درگیر می‌کند.

پس بی‌خِردی‌ست اگر فکر کنیم کُنش ما در این زندگی،

واکنشی به همراه ندارد

و یا وزن تمام اتفاق بر عهده‌ی یک سمت است

(چه اویی که کنشی را انجام داده، چه کسی که گمان می‌کنیم صرفا واکنش‌گر و یا اثرپذیر بوده.)

 

چرا سعی می‌کنیم نقاب بزنیم و تا لحظه مرگ، آدم خوبه‌ی ماجرا باشیم؟

این همه حس ترحم‌طلبی و مظلوم‌نمایی از کجا نشأت می‌گیرد؟

عموم کسانی که سعی داشتند نقش آدم خوبه رو بازی کنند بعد از مدتی انقدر در نقش خود فرو رفتند که باورشان شد.

البته این‌ها این نقش را صرفاً برای کسانی بازی می‌کردند که یا با آن‌ها در منفعتی شریک بودند،

و یا غریبه بودند و به عبارتی هنوز با «نقاب» و «نقش آدم خوبه» آشنا نشده بودند.

یک روز به کسی که شاید به لحاظ ساختار ارزشی من، جنایات اخلاقی زیادی انجام داده بود گفتم:

«تا کی می‌خوای نقش آدم خوبه رو بازی کنی؟

تا کی می‌خوای به همه بگی همه‌ی دنیا مقصرند جز تو؟

تا کی قراره با مهرطلبی، کارهاتو پیش ببری؟

پشت این نقاب مظلوم‌نمایی، چی پنهان شده؟

چرا فقط از آدم‌هایی خوشت میاد که ندونن کی هستی یا به روی تو نیارن؟

این مسیر برات به کجا ختم می شه؟»

 

حرفی زد که هرگز فراموش نمی‌کنم..

گفت:

«من سال‌هاست که این نقاب رو دارم. اطرافیانمم همین‌طور.

ما همه با هم از این نقش لذت می‌بریم .. کسی اطراف من، از شنیدن واقعیت، استقبال نمی‌کنه.»

 

بعدها فهمیدم، دقیقا همین مسیر، او را به رستگاری هم رساند!

 

راستش امروز فقط برای او می‌نویسم. اویی که دیگر بین ما نیست…

 

آدم خوبه‌ی ماجرا و ماجراها،

سلام

نمی‌دانم کجایی و حال و هوای دنیایت چطور است و آیا آن‌چه اینجا اندوختی، هرگز به کارت آمد یا نه.

ولی می‌خواهم کمی برایت از این دنیا بگویم.

از این دنیایی که تا آخرین لحظه‌اش، آنقدر شیفته نقش‌آفرینی در آن شده بودی،

که یادت رفته بود این هم مثل تمام چیزهای فانی دیگر، یک روز، تمام می‌شود.

تو را درک می‌کنم اگر حتی الان هم بخواهی با زبان بی‌زبانی به من بفهمانی مقصر نبودی

و یا دیر شده بود و اگر می‌خواستی پس از سال‌ها، از این نقش بیرون بیایی،

هزینه‌اش آن قدر بالا بود که نمی‌توانستی.

البته دیگر زندگی به تو فرصت نداد،

تویی که همیشه بر این باور بودی که فردایی هست.

 

متاسفم که این را می‌گویم:

این رستگاری هم که در دل گمان می‌کردی بدان دست یافتی،

فقط تا زمانی که بودی، شکوهمند و بزرگ جلوه کرد.

آن هم صرفاً برای تو و آنان‌که چون تو بودند.

از وقتی مُردی، همه فراموشت کردند.

هیچ‌کس یادش نیامد که چقدر تلاش کرده بودی خوب باشی و آن‌ها این را بفهمند.

راستش کسی حتی بر سر مزارت نیامد،

حتی آنان که چون تو دوست داشتند همیشه آدم خوبه‌ی ماجرا باشند.

عموم افرادی که می‌خواستی فکر بدی راجع به تو نکنند امروز یا زنده نیستند و یا تو را یادشان نمی‌آید.

حتی من (با وجود حافظه بسیار قوی‌ای که راجع به برخی چیزها دارم)،

بعد از مرگت، تقریبا تو را فراموش کرده بودم تا امروز…

 

راستی بعد از تو، تمام سهام شرکت را با بی‌قیدی سوزاندند و چیزی به خانواده‌ات نرسید.

لابد آن‌ها هم پیش خودشان فکر می‌کردند آنقدر خوبی که می‌بخشی‌شان، حتی بعد از مرگ!

پروژه‌ی نیمه‌تمامت را تا حد توان در همان روزها کامل کردم

و چون دیگر آدرسی از تو نداشتم سودش را به همان خیریه‌ای رساندم که همیشه تو را آدم خوبه می شناختند.

من برعکس تو، هیچوقت آدم خوبه‌ی ماجراها نبودم

بخاطر همین، حتی آخرین‌بار هم تأییدت نکردم.

فشارهایت را باور نکردم

چون می‌دانستم اظهار ضعف، خودش جزئی از همین مهرطلبی‌ها، مظلوم‌نمایی‌ها و در نهایت، فرصت‌سوزی‌هاست.

تا زمانی که بودی، از دیدن لبخند و تایید دیگران نسبت به دروغ‌ها و ریایت شاد شدی و توجیه کردی و پیروزمندانه عبور کردی

و امروز یک عالمه آدم خوبه داریم که پا جای پای تو گذاشته‌اند

تا خانواده، دوستان، همکاران و کشورشان را به رستگاری شکوهمندی برسانند.

همان رستگاری پوچی که عمرش به قدر نقابی‌ست که دیر یا زود سهم خاک می‌شود.

راستی یادم رفت بگویم؛

گفتم که من هم تقریبا فراموشت کرده بودم تا امروز…

امروز که اتفاقی، کودک خردسالت را دیدم که دست در دست کسی داشت که همه جا «نقش آدم خوبه رو بازی می‌کنه»

شنیدم که به کودکت یاد می‌داد چطور وقتی چیزی را می‌خواهد،

برای داشتنش بوسه‌ای بر صورت ریش‌دار او بزند

و کودک می‌آموخت چطور نقاب به چهره بزند و برای دستیابی به خواسته‌اش، آدم خوبی برای دیگران جلوه کند.

۱ نظر
8
فیس بوک توییتر گوگل ‌پلاس پینترست لینکدین
نوشته قبلی
مهره حیاتی – ست گودین
نوشته بعدی
روزی که با خدایم چای نوشیدم

۱ نظر

احسان ۱۰ آذر ۱۳۹۹ - ۲:۴۵ ب٫ظ

جالب بود و دردناک.
دیدگاهت نسبت به دنیا دردناکه و اینطوری لذت‌طلبت می‌کنه.
لذت‌طلب به دیگران درد رو هدیه می‌کنه همچنان جذاب که خودشونم نفهمن.
بجاش شاید حقیقت‌طلبی و حقیقت مداری نقشی باشه که بتونه ریاکاری و خرابکاری رو ریشه‌کن کنه. البته هزینه‌ی خودشو داره.
شاید یه روزی منم لذت‌طلبی رو انتخاب کنم و شاید هم نه.
بهرحال روزگار تعیین‌کنندست نه ما آدم‌ها؛ هر چند هرچیزی و هر کاری هزینه‌ی خودشو داره.

پاسخ

لغو ارسال نظر لغو پاسخ

مطالبی که ممکن است دوست داشته باشید.

اصیل بودن خوب است یا نه؟

24 آبان 1398

آسمان تو چه رنگ است امروز؟

12 آذر 1399

هدف گذاری

30 آبان 1397

آیا ما مغزی اجتماعی داریم؟

25 فروردین 1399

چگونه می توان تمرکز را کسب و آن...

10 شهریور 1396

اولسبلنگا و ماسال : خاطرهٔ ساعت ها فلو...

8 اردیبهشت 1397

جسارت عاشقی

25 اسفند 1395

به بهانهٔ ۸مارس_روز جهانی زن

17 اسفند 1396

من هرچه ام ، با تو زیباترم …

22 دی 1395

برای آیندگان

1 اردیبهشت 1399

دسته بندی

  • تفکر  نقادانه (۲۴)
  • جهان دیجیتال (۲۰)
  • روانشناسی اجتماعی (۱۸)
  • فیلم (۵)
  • کافه کتاب (۷۰)
  • گفتگوها (۳)
  • یادداشت‌ها (۲۰۸)
    • نامه‌ها (۱۴)

آخرین نوشته ها

  • هر آغازی فقط ادامه‌ای‌ست…
  • شبه‌حقیقت: تناسبی بین شواهد و تصورات
  • همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • بگذار برخیزد مردمِ بی‌لبخند
  • هنر در عصر ظلمت
  • نامهٔ روبر دسنوس به یوکی (۱۹۴۴)
  • سفرها قابله‌ی افکارند…
  • پناه بر خیال
  • سه هزار و پانصد قدم- احوالات
  • میعاد در لجن

دیدگاه ها

  • شهلا صفائی در همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • سعيد مولايي در همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • صادق در شبه‌حقیقت: تناسبی بین شواهد و تصورات
  • ابی در شبه‌حقیقت: تناسبی بین شواهد و تصورات
  • شبه‌حقیقت: تناسبی بین شواهد و تصورات | کوچ - شهلا صفائی در با این‌همه، چه بلند چه بالا پرواز می‌کنی!
  • شهلا صفائی در همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • سعيد مولايي در همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • شهلا صفائی در همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • سمیه در همیشه همه‌چیز مثل همیشه است
  • ابی در هنر در عصر ظلمت

RSS وبلاگ روانشناسی اجتماعی

  • خانه
  • کافه کتاب
  • وبلاگ روانشناسی اجتماعی
  • تماس با من

@2017 - تمام حقوق این سایت، متعلق به شهلا صفائی می باشد.