استاد عزیز،
با اینکه گفتی “استاد” خطابت نکنیم،
با اینکه آنقدر بزرگی که القاب برایت کوچکند
و تو با روح بزرگ و تواضع مثال زدنی ات،
بر خلاف خیلی از هنرمندنماها که آنچه ندارند
اصالت هنر است،
خودت را “نویسنده ی مردم” خطاب میکنی؛
نیک میدانم واژه ی استاد، در قد و قامت هرکس نمی آید،
ولی به راستی برازنده ی توست.
پارسال چنین روزی بود که در پرواز بودم برای
لمس بکرترین و ناب ترین لحظه ها.
یادم می آید همانجا بر فراز ابرها،
برایت تبریک تولد نوشتم،
وقتی کتاب کلیدر
با دستخط زیبای تو در ابتدای نخستین جلدش،
در دستانم می درخشید.
حالا امکان ندارد این تاریخ، از ذهنِ قلب من پاک شود.
چون دو واقعه ی مهم را در زندگی من رقم زد.
باز هم با همان واژه ها به تو تبریک میگویم
که وجودت افتخارِ یک ملت است.
??