دروغ چرا؟

تا امروز هرکسی از این حوالی رد شد و حال مرا پرسید،
بی وقفه صورتم را به لبخندی کش دادم و گفتم: خوبم!
ولی دروغ چرا؟
اگر بخواهم دروغ بنویسم به این قلم خیانت کرده ام؛
به نوشتن خیانت کرده ام؛
و به تک تک واژه ها و نگاه ها و آه ها..
حال من خوب نیست.
و این نخستین اعتراف من در تمامی این سالهاست.
گردِ غم از لباس هایم تکانده نمیشود.
با خودم همه جا می برم؛
سر سُفره های تک نفره؛
قدم زدن های تک نفره
مسافرت های تک نفره…
نه اینکه قحطیِ آدم باشدها نه!
ژستِ اَنتِلکت هم نگرفته ام که بخواهم انسان و آدم را اینجا از هم تفکیک کنم.
صبح تا شب میخوانم و شب تا صبح این واژه ها در سرم زار میزنند که کمی از این درد لاابالی را کم نکرده اند.
دیگر دروغکی نمیخندم.
من حالم خوب نیست.
از بچگی یادمان دادند خودمان نباشیم انگار همه ی آدم های این دنیا مهمان اند و ما مجبوریم بهترین لباسمان را بپوشیم و شایسته ترین رفتار را داشته باشیم تا خوششان بیاید.

ولی حالا با لباس خانه وسط میهمانیِ این دنیا دراز کشیده ام و زورکی نمیخندم و میگویم همین است که هست.
نه دلم میخواهد حرف بزنم و نه دلم میخواهد پاسخ پرسش های تکراری را بدهم.
نه فیلسوف شده ام نه دیوانه
تا یادم می آید همان دیوانه ای بودم که تمام وقت در ذهنش فلسفه بافی کردو هیچ چیزی را به راحتی باور نکرد.
این روزها میتوانم به عمقِ عمیق ترین تنهایی تبعیدی های تاریخ، سکوت کنم و حتی در چشمانتان زل بزنم و هیچ نگویم.
دروغ چرا؟
حال من خوب نیست.