انسان، همواره در روابطش دنبال مَفَری می‌گردد برای دوری جستن از نگاه و حضور دیگران؛ چرا که حضور دیگری، او را در تنگنایی اندوهناک قرار می‌دهد(سارتر ، این را از زبان گارسن در نمایشنامه‌ی دوزخ به زیبایی توصیف می‌کند.)
بنابراین به دنبال راه‌هایی می‌گردد که از گیر افتادن در این تنگنا بگریزد؛ مثل پناه بردن به خلوت، سکوت، خواب، گوشه‌گیری و حتی فرار.
اما ماجرا این است که با این روش‌ها و اسباب‌چینی‌ها نیز نمی‌توانیم خود را از دیگران جدا کنیم.
ما پیوسته به هم مرتبطیم؛
و بشر، همواره در این کشمکشِ آزادی و بردگی در نوسان است.
آزادی دوری از حضور و نگاه دیگران
و بردگی به دام یک‌دیگر افتادن.
پی‌نوشت: عنوان را-چنان‌چه در تصویر نیز می‌بینید- از جمله‌ای سارتر وام گرفته‌ام؛
ما جاندارانی اجتماعی هستیم
جهنم ما، دیگران‌اند.