تو نیز روزی لاشه‌ای گندیده خواهی شد…

Photo:Mike Chai

ایستاده‌ام روی پل عابر پیاده و عبور و مرور ماشین‌ها را تماشا می‌کنم. هربار که این بالا می‌آیم-گویی تنها پناه امن و نهانم باشد؛ از تمام هست و نیست رها می‌شوم.

اندکی که می‌گذرد زندگی‌ام را مرور می‌کنم. این درنگِ بین بودن و نبودن را. به این بازی پردرد که زندگی نامش نهاده‌ایم فکر می‌کنم و خنده‌ام می‌گیرد…به تمام اوقاتی که حس می‌کردم دوستش دارم و آن اوقاتی که فراتر از تحملم می‌شد..

به او که می‌گفت نمایش در نظرش بگیر و بهترین بازی‌ات را به اجرا بگذار. یا آن‌که گذرا بودنش را یادآورم می‌شد. و تمام آدم‌هایی که بودند و رفتند یا ناگزیر از سفر شدند.

یاد بخشی از نامه صمد بهرنگی می‌افتم که نمی‌دانم به که نوشته بود. گفته بود:

«به گمانم ذهنیتی که آدم‌ها از خود برای هم به یادگار می‌گذارند، از همه‌چیز بیش‌تر اهمیت دارد وگرنه همه آمده‌اند که یک روز بروند.»

اعتراف تلخی شاید باشد و آن این‌که هیچ، مطلقا هیچ احساسی به گذشته‌ و آدم‌هایش ندارم و این بی‌حسی‌ای که در وجودم احساس می‌کنم بیش از آن که مایه مباهات باشد کمی ترسناک است… گویی کودکی‌ام مستقیم وصل شده به این‌روزها. آن وسط هرچه بوده پاک شده و تا بحال خود را این‌گونه بی‌تفاوت به دغدغه‌ها و آدم‌هایی که گمان می‌کردم زندگی بدون آن‌ها رنگی ندارد ندیده‌ام.

درست می‌گفت بودلر؛

ای معشوق زیبای من

تو نیز روزی لاشه‌ای گندیده خواهی شد…

شاید مقصود بودلر گذرا بودن این زندگی باشد و نابود شدن هرآن‌چه روزی مهم می‌پنداشتیم ولی من آن را فراتر از این نیز می‌دانم؛

جز ذهنیتی مبهم و کمرنگ، چیزی از قوی‌ترین عشق‌ها و رنج‌ها نخواهد ماند.

با صدای ابتهاج در سرم، زیر لب می‌خوانم:

[…] من عشق مرده را

امشب به گور می‌برم و خاک می‌کنم.

وز اشک غم،-که می‌چکد از چشم آرزو-

رخ پاک می‌کنم!…(+)