جلوگیری از قطع درختان جنگل در کتابفروشی؟!

امروز قدم می زدم که مسیرم به شهرکتاب خورد. و دیدم چه خوب که کتاب ها رو نگاه کنم و سرمست بشم و بعد به مسیرم ادامه بدم. معمولاً قبل از ورود به خودم میگم:

“شهلا فقط قراره نگاه کنی! تو کتابِ نخونده هنوز داری. ”

و بعد به خودم پاسخ میدم که :

” باشه حواسم هست فقط میخوام نگاه کنم!”

و با وجود چنین مکالمه ای که عموماً قبل از

[userpro_private]

ورود به یک کتابفروشی دارم بازهم موقع بیرون اومدن میبینم چندان مُثمر ثمر واقع نشده. و اینجاست که میبینم پیروی کردن از هوای نفس، چندان هم بد نیست و چه بسا لذت عجیبی داره که در خویشتنداری نمیشه پیداش کرد.

مخصوصا اینکه کتابی که دوسال پیداش نمیکردم رو خیلی اتفاقی یه گوشه دیدم و دیگه تعلل نکردم و همینطور که ذوق زده بودم داشتم فکر می کردم چقدر این موضوع در همه ی جوانب زندگی مصداق داره:

” وقتی انتظارشو نداری اتفاق میفته”.

از اینها که بگذریم قبل از رفتن به صندوق، کادوپیچ های پارچه ای با طرح های مختلف رو دیدم خیلی شگفت زده شدم چون خلاقانه و قشنگ بودند.

(یکیش همینه که عکسش رو گذاشتم.??)

زیرش نوشته شده بود برای حمایت از محیط زیست و جلوگیری از قطع درختان، به جای کاغذ کادو ، از کادوپیچ های پارچه ای استفاده کنیم که یکبار مصرف هم نیستند.( البته با جمله بندی های شکیل و بهتری نوشته بود.)

دوتاشو خریدم. بعد همونجا دیدم دقیقا اندازه ی سایز یک کتاب معمولیه که کادو بشه. تموم طول مسیر فکرم مشغول بود. از طرفی خوشحال بودم که چنین کاری صورت گرفته ، چه از نظر خلاقیت و زیباییش و چه از نظر کار حمایتی ای که انجام شده بود؛ بعد از اون طرف ذهنم درگیر این سوال بود که بین این همه انبوه کتاب کاغذی در قفسه ها و طبقات مختلف، برای کادوی اون کتابا ما داریم از محیط زیست حمایت میکنیم؟!

هرچند من خودم طرفدار سرسخت کتاب کاغذی ام و علاقه ای به نسخه ی دیجیتال ندارم مگر در مواردی که مجبور باشم و اون محتوا به صورت فیزیکی در دسترسم نباشه؛ ولی داشتم به این تناقض فکر میکردم…

خب قطعا دربِ کتابفروشیا رو تخته نمیکنن بخاطر استفاده از کاغذ و قطع درختان جنگل. ولی شاید استفاده از جایگزین هایی مثل پارچه برای کادو کردن یا کیسه ی خرید، باز هم بتونه کمک کنه. حرکت کوچکی که میتونه در ابعاد وسیع و گسترده اثر گذار باشه. میشه اینطور گفت که نمیشه کتاب کاغذی حذف بشه، چون دیجیتالی شدن همه ی ابعاد زندگی هم یک جاهایی حس خفقان و زندانی شدن داره؛ ولی میشه لااقل با جایگزین های دیگه بخش خیلی کمش رو جبران کرد و یا جلوش رو گرفت.  یادم افتاد یکسال پیش هم جای دیگه ای توی یک کتابفروشی کتاب خریدم و اونجا هم در جواب صندوقدار برای دریافت پاکت پلاستیکی، طبق برگه ی زیبایی که نوشته بودن و نصب کرده بودن ، گفتم ” نه ممنونم ” و از بعدش عادتم شد کتابا رو دستم بگیرم مگر خیلی زیاد باشن.

پی نوشت: من هنوز نمیدونم این حرکت چقدر میتونه تأثیر گذار باشه ولی انجامش میدم فقط به این دلیل که آسیب آگاهانه ی بیشتری نزنم. ممکنه یکی بیاد بگه خب تو میخوای کمک کنی برو کتاب دیجیتال بخون کتاب کاغذی نخر. متاسفانه نمی پذیرم اینو و دلیلش هم سلیقه ی شخصیه شایدم بشه گفت خودخواهی. هنوز مطمئن نیستم.هدفم از نوشتن این پست، اون تناقض بزرگ بود! ولی اینو میدونم که دوست دارم کارایی بکنم که میتونه یکم فضا رو بهتر و قابل تحمل تر و دنیا رو جای بهتری برای زیستن بکنه.مثل نگهداری از ماهیا توی حوض، وقتی سرنوشتشون تُنگ سفره ی هفت سین یه خانواده بود که درکشون از این موجود، خوشگل شدن سفره لحظه ی تحویل سال بود و بس! برای من کتاب کاغذی یه “ارزش” محسوب میشه که قابل معامله نیست.

[/userpro_private]