نوشته های گاه و بی گاه من
مدتی ست که وقتی از هجوم افکار رنج می‌برم یا در پایین ترین حالت انرژی قرار دارم و به خوبی قادر به تصمیم گیری و انتخاب نیستم و امید از…
دسته بندی:
یادداشت‌ها
-
-
پیش نوشت: همهٔ ما کم‌وبیش با اثرات کم خوابی مثل: بداخلاقی، سردرد،اضافه‌وزن،حواس‌پرتی‌وعدم‌تمرکز،افزایش‌فشارخون و بیماری‌های قلبی،ناتوانی‌یادگیری و مشکلات حافظه و.. آشنا هستیم. آنچه که برای من در میان محتوای دومقاله‌ای که…
-
هامون الان که برایت می‌نویسم، تنها چند ساعت به پایان سال باقی‌مانده. همه در تکاپوی تحویل سال جدیدند و من گوشه‌ای نشسته‌ام و به هیاهوی گنجشکان گوش می‌دهم. چند‌روزی‌ست «زمان»…
-
می‌دویدم میان گندمزاری بی‌انتها و خوشه خوشه شادی می‌چیدم و شب در گلدان خانه‌ام می‌گذاشتم. فردا خانه‌ام گندمزاری دیگر بود و من، دخترکی که در انتظار تو بر تن این…
-
هامون لحظات بسیاری در زندگی وجود دارد که در میان جمع قرار می‌گیری و حواست جای دیگری‌ست. کتاب می‌خوانی و پاراگراف‌ها بی‌محابا از جلوی چشمانت می‌گذرند. می‌خوانی بی‌آنکه حتی واژه‌ای…
-
امشب، دقایق طولانی به این آتش خیره بودم از لحظهٔ روشن شدنش تا سوختن آخرین هیزم.. یکی از لذت‌های کوچک زندگی برای من همین است.. اینکه غرق در همان لحظه،…
-
آرام بگیر امشب ، ما هر دو پر از دردیم در آتش و یخبندان، داغیم ولی سردیم داغیم، نمیفهمیم تا فاجعه راهی نیست سردیم، نمیخواهیم از فاجعه برگردیم از مرهم…
-
به کرّات پیش آمده که وقتی دلیل رفتاری را از دوستان یا اطرافیانم جویا شدم، انگشت تقصیر سمت پدر و مادر خود گرفته‌اند و آن‌ها را مقصر بی‌چون و چرای…
-
زیباترین زن زندگیم را امروز دیدم… با او قرارى در خیابانى داشتم و وقتى که نشست، وقتى که انحناهاى طبیعى تنش نیمکت سنگى را مثل رودى آرام لمس کردند، با…
-
این‌روزها بیش از هرچیز دلم رهایی می‌خواهد آسوده و سبکبال روی دستان باد.. آنقدر سبک که هیچ‌کس حضورم را نفهمد! فارغ و قهقهه زنان میان وسوسهٔ تن عریان شاخسارِ بی‌تاب…
-
روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت روزی که کمترین سرود بوسه است و هر انسان برای هر انسان برادری ست روزی…
-
روز و شب‌های بسیاری دستخوش نوع آزارنده‌ای از نگرانی‌های بی‌هویت بودم. از همان‌ها که افکارت را به ویرانه‌های ناکجاآباد پرت می‌کنند و تو وسط بیغوله‌ای متعفن باقی می‌مانی. نمیدانی چقدر…
-
سرمای هوا به زیر پوستم نفوذ می‌کند ولی من دیگر به خانه باز‌نمی‌گردم.. قدم‌زنان با کفش‌هایی که پشت پای راستم را می‌زند از خیابان‌هایی که روزی تلخ‌ترین نفس‌هایم را در…
-
زندگی مانند دویدن در جادهٔ دوی استقامت است. آدم باید توانش را تا لحظهٔ آخر میان مسافت تقسیم کند. به جایی می‌رسد که دیگر جسمش در اختیارش نیست ولی همچنان…